Sekiz yıl boyunca okula yetişmek için 6’da kalkmaktan mıdır bilmem ama, günün en sevdiğim zaman dilimi sabah olmuştur hep.
Sabah, uyanmak, canlanmak, temizlemek, arınmak. Sabah koşuşturmak, yaşadığını iliklerinde hissetmek. Sabah, üretmek için koşmak. Sabah, gazetelerin asaleti. Günün ilk kahvesinin benzersiz tadı. Sabah, ofisi açıp tek başına bir nefes alabilmek. Sabah, bir gün daha yaşadığın için, ömrün bir güncük de olsa uzadığı için şükretmek. Her ne kadar artık sabahları; o kadar enerjik kalkmasam da, sabahları artık o kadar sevmesem de, tembel öğleden sonralarına, hüzünlü akşamüstlerine ve şarapla buğulanmış gecelere tercih ediyorum hala son tahlilde. Gece günah, sabah sevap. Sabah, otosansür. Sabah, istediğini yazamamak.
